- Nie wiesz? - zaśmiałam się ironicznie.
- Nie wiem. Ale nie pozwole ci tu umrzeć. Po co to? -
powiedziała wadera. Odparłam jej: - Ja nie chcę tu
umrzeć! Chciałam mieć trochę samotności i prywat-
ności dla siebie!
- Dobrze. Idę, jak chcesz. - Spokojnie powiedziała, po czym
odeszła w stronę swojej jaskini. Spojrzałam w stronę
swojego ulubionego rodzaju krzaku rozmyślań - miękkiego
i wiecznie pokrytego liśćmi. Lekko się uśmiechnełam i do
niego wskoczyłam...
Larisa?
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz