A więc... Miałam jeszcze brata? Hmm... Duża
rodzinka... Opuściłam głowę i grzebałam łapą
w gęstej czarnej ziemi, nieco pokrytej śniegiem.
We mnie jednak wezbrało się współczucie, gdy
zobaczyłam smutną minę siostry. Widać bardzo
kochała ojca... Jesteśmy tak inne... Ja go nawet
nigdy na oczy nie widziałam. W tej chwili kotłowało
się we mnie tyle uczuć... Przede wszystkim ból...
Po chwili ,,wróciłam na ziemię" i uśmiechnęłam się
do Larisy, potem do matki. Tylko one mi zostały.
Chciałam pocieszyć Larisę, więc podeszłam do niej
i powiedziałam: - On zawsze będzie z tobą... Jeśli
będziesz o nim zawsze pamiętała... Jeszcze się
z nim spotkasz. I nie wtedy, kiedy umrzesz. Ja to
wiem...
Larisa? xD
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz