Piękny jest ten świat. Taki kolorowy i interesujący. To właśnie mnie skusiło by wyruszyć w świat.
- Zdrowiem wujku- powiedziałem swe ostatnie słowa do wuja Leona.
- Do zobaczenia tato- rzekłem do ojca i ostatni raz na niego popatrzyłem.
Wuj Leon spojrzał na mnie. Było mi przykro opuszczać schorowanego wuja.
Uśmiechnął się. W jego oku zakręciła się łza- w moim także.
- wyjdziesz z tego, Wujku- powiedziałem.
Wujek był chory na jakąś nie zidentyfikowana, paskudną chorobę, nie mógł
mówić, nie miał czucia w łapach i nie mógł chodzić, kichał i okropnie
kaszlał. Jego jedynym wsparciem byłem ja i mój ojciec. Od teraz, tylko
mój ojciec.
Odszedłem spod drzewa, usłyszałem głośny suchy kaszel wujka Leona. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy.
Nie będę przedłużać- byłem zachwycony pięknem natury. Było tak kolorowo i
pięknie. Jak na obrazach wujka Leona. To po nim odziedziczyłem ten gen
artysty.
W pewnym momencie skupiłem swój wzrok na pewnej dolinie. Była tak
piękna, że słów brakuje by ją opisać! Po dolinie biegały wilki. Czyżby
to była wataha?
Może mają tam wilka który uleczyć wujka ? Najpierw postanowiłem rozejrzeć
się. Wilki patrzyły na mnie jak na odmieńca. Czułem się nieswojo. No
cuż, mój zachwyt krajobrazami tej chyba watahy był nie do opisania. W
końcu któryś wilk mnie zatrzymał i powiedział...
Ktoś?
Brak komentarzy :
Prześlij komentarz